Body stress lijkt bij baby's niet erg voor de hand te liggen maar het geboorteproces is niet altijd even gemakkelijk, ook niet voor de baby en geeft veelvuldig hevige spanning. Een baby is niet in staat dit aan te geven anders dan door huilen, hyper actief reageren of de fysieke uiting van kleine klachtjes.

Kleuters doen bodystress op door hevige en/of ernstige valpartijen terwijl opgroeiende kinderen bovendien nog te maken krijgen met onderdrukte of miskende dan wel niet geuitte emotionele spanningen of angsten.

Bedplassen, lang na de hiervoor normale leeftijd is verstreken, niet stil kunnen zitten op kleuerschool, niet willen lopen en steeds gedragen willen worden, "groeipijnen," zijn allemaal aanwijzingen voor de aanwezigheid van body stress.

Door het baby- of kinderlichaam te ontdoen van en vrij te houden van body stress kan het zich ontwikkelen in zijn normale groei.

Een jongetje van 2 jaar oud kon zich in het spel met andere kinderen vaak niet meer beheersen in zijn gedrag en beet letterlijk van zich af. Een ongehoord agressief gedrag maakte hem bijna tot een ongewenst speelkameraadje en de lange weg van gedragstherapie lag voor hem open.
Reeds na de tweede behandeling was de moeder verbaasd over de normale omgang van het kind met z'n kameraadjes. Ook vrienden en familie viel het gewijzigde gedrag op. Het is nog steeds een actief kind dat graag z'n grenzen wil leren kennen, maar van ongebreidelde uiting van spanning door bijten en zich moeten uiten in agressief gedrag is geen sprake meer. Wel zijn nog een aantal volgbehandelingen nodig om de nieuwe situatie te laten beklijven in het lichaam omdat dit kind klaarblijkelijk enorm gevoelig is voor stressvolle situaties, dan wel onzekerheden en angsten opslaat als bodystress.

Een 6 jarige jongen is hyperactief, valt voortdurend over z'n eigen voeten (letterlijk), kan zich slecht concentreren, heeft hoogtevrees. Tijdens de behandeling kronkelt hij met zijn lijfje, alles is heel erg kietelig, een vorm van spanningsuiting. Na 5 behandelingen in een maand tijd is hij veel rustiger, valt minder, kan zich normaal concentreren en heeft geen hoogtevrees meer. Na een check 2 maanden later is alles nog steeds in orde, hij is totaal niet meer kietelig tijdens de behandeling. Boendien is de hoogtevrees totaal verdwenen. Dit is een logisch gevolg van het feit dat hij niet werkelijk bang voor de hoogte was maar wél om te vallen toen hij nog zo'n spanning in z'n beentjes had. Iets wat een 6-jarige jongen natuurlijk niet duidelijk kan maken. Nu zijn z'n ouders bang van de hoogten die hij beklimt!